Budowa mostu w Ebase-Bajoh (Kamerun)

Ludzie tu zaj­mu­ją się rol­nic­twem. Pole obra­bia się tu kopacz­ką, a plo­ny nosi w ręcz­nie ple­cio­nych koszach. Głów­nie upra­wia się maniok, któ­ry jest pod­sta­wą die­ty. Pro­wa­dzi to do powszech­ne­go nie­do­ży­wie­nia, bo maniok ma mało wita­min i biał­ka. Upra­wia się też kil­ka pod­sta­wo­wych warzyw jak pomi­do­ry. Barie­rą do szer­szej upra­wy jest brak pie­nię­dzy na zakup nasion. Die­tę uroz­ma­ica się sezo­no­wo poprzez zbie­rac­two (jago­dy) oraz polo­wa­nie na drob­ne zwie­rzę­ta. Zaj­mu­ją się tym już dzie­ci, któ­re tre­su­ją w tym celu psy.

Poni­żej pozio­mu ubóstwa

Moż­na sobie wyobra­zić, jak bar­dzo jest to ubo­gie życie. Cha­ty we wsi są zro­bio­ne w liche­go drew­na, a w środ­ku nie ma nic — tyl­ko sta­ry worek wypcha­ny tra­wą jako sien­nik. Prze­cięt­na miesz­kan­ka Eba­se-Bajoh z upraw zaro­bi mak­sy­mal­nie dwie­ście dola­rów przez cały rok. To dużo poni­żej pozio­mu ubó­stwa, usta­lo­ne­go przez ONZ (3,65 dola­ra dzien­nie). Sytu­ację utrud­nia pogar­sza­ją­cy się kli­mat – daw­niej zbio­ry były nawet czte­ry razy w roku, teraz tyl­ko dwa.

Nie wszyst­kich rodzi­ców stać na szko­łę. Dla­te­go poziom anal­fa­be­ty­zmu w regio­nie jest bar­dzo wyso­ki. Dzie­ci, oprócz zaj­mo­wa­nia się łowiec­twem, muszą też pra­co­wać w polu. W jedy­nej na 11 wsi przy­chod­ni kobie­ty mogą otrzy­mać pomoc jedy­nie w posta­ci szcze­pień. Dzie­ci rodzi się w domach, co przy­czy­nia się do kolej­nych śmier­ci w cza­sie poro­du. Los kobiet jest tu bar­dzo cięż­ki. Z bie­dy wyda­je się je zbyt wcze­śnie za mąż. Niko­go nie dzi­wi 16-let­nia dziew­czy­na z dziec­kiem na plecach.

Nie­ste­ty, prak­ty­ku­je się tu, tak­że ze skraj­nej bie­dy, poży­cza­nie pie­nię­dzy pod zastaw córek. Przed zbio­ra­mi, gdy nasta­je głód, ojciec rodzi­ny poży­cza pie­nią­dze. Wie, że gdy nie spła­ci dłu­gu, będzie musiał wydać cór­kę za obce­go jej czło­wie­ka. W naj­lep­szym razie — dzie­ci będą musia­ły odro­bić pożycz­kę poprzez pół­nie­wol­ni­czą pra­cę. Ojciec rodzi­ny ryzy­ku­je wie­le, ale uchro­ni w ten spo­sób wszyst­kie swo­je dzie­ci przed głodem.