Dożywianie 1770 dzieci na Madagaskarze

Ludzie na Mada­ga­ska­rze są nie­wy­obra­żal­nie ubo­dzy. Dzie­ci nie mają, co jeść i umie­ra­ją z gło­du. Mamy pacjen­tów doro­słych ważą­cych 37 kg czy pół­rocz­ne dzie­ci ważą­ce 3 kg.

Czy głód nas wciąż porusza?

Gło­du­ją­ce dzie­ci w Afry­ce to wyświech­ta­ne zda­nie. Kto z nas nie sły­szał od rodzi­ców: „Zjedz choć mię­so, nie mar­nuj, bo dzie­ci w Afry­ce gło­du­ją”. Aby przy­wró­cić sobie wagę tych słów, musi­my się dziś dobrze zastanowić.

Może obra­zo­wy będzie inny przy­kład. Ostat­nio do nasze­go współ­pra­cow­ni­ka w 50-tysięcz­nej miej­sco­wo­ści Mam­pi­ko­ny (cen­trum naszej pomo­cy na pół­no­cy wyspy) przy­szło pismo z lokal­ne­go sądu, ostem­plo­wa­ne dwo­ma urzę­do­wy­mi pie­czę­cia­mi, z proś­bą o uży­cze­nie sądo­wi na dwa dni... pary noży­czek. Ska­la bie­dy w tym kra­ju jest dla nas nie do pomy­śle­nia. Naj­tań­sze nożycz­ki na Alle­gro kosz­tu­ją 2 zł 48 gro­szy. Trud­no sobie wyobra­zić jaki­kol­wiek pol­ski urząd, któ­re­go nie było­by na to stać.

Jak to działa?

Od wie­lu lat nasza pomoc na Mada­ga­ska­rze obej­mu­je codzien­ne posił­ki dla dzie­ci w sto­łów­kach przy szko­łach w Mam­pi­ko­ny i Andi­lam­be, Andon­go­na (łącz­nie 600 uczniów), inter­na­tach, domach dziec­ka. Z mobil­nych sto­łó­wek doży­wia­my dzie­ci uli­cy w Anta­na­na­ry­wie oraz dzie­ci pra­cu­ją­ce m.in. na wysy­pi­skach. Dzie­ci otrzy­mu­ją talerz na wła­sność i mogą z nie­go korzy­stać codzien­nie. Znaj­du­je się na nim naj­czę­ściej kawa­łek kur­cza­ka, faso­la, ryż i sos z warzy­wa­mi. To peł­no­war­to­ścio­wy i syty posiłek.