Char­li­ne z trój­ką rodzeń­stwa (Anta­na­na­ry­wa, sto­li­ca Mada­ga­ska­ru) nie posia­da­li dosłow­nie nicze­go. Miesz­ka­li z cho­rą mamą w chle­wi­ku w oto­cze­niu zwie­rząt. Nie­raz dobrzy ludzie dawa­li im tro­chę kuku­ry­dzy czy manio­ku. Wygło­dzo­ne dzie­ci zosta­ły odna­le­zio­ne przez sio­strę Mał­go­rza­tę, misjo­nar­kę. Teraz miesz­ka­ją w domu dziec­ka i cho­dzą do szko­ły. Nie były przy­zwy­cza­jo­ne, że moż­na najeść się do syta i trze­ba było wyda­wać im jedze­nie w odpo­wied­nich por­cjach. Dzie­ci cho­wa­ły też żyw­ność pod podusz­kę, co jest typo­we, gdy dłu­go cier­pi się głód.