Pomoc dla chorych i sierot w Bukanga (Tanzania)

W Bukan­ga nad Jezio­rem Wik­to­rii czte­ry lokal­ne sio­stry oraz Polka, sio­stra Rut, pro­wa­dzą Cen­trum Sama­ry­tań­skie. Cen­trum obej­mu­je dom, w któ­rym żyją sie­ro­ty oraz ośro­dek zdro­wia i poko­je dla cho­rych. Ideą sie­ro­ciń­ca było, by dzie­ci mogły żyć jak w rodzi­nie. Pod­opiecz­ni i opie­kun­ki miesz­ka­ją w jed­nym domu, razem gotu­ją i sprzą­ta­ją. Nie­ste­ty, wsku­tek trud­no­ści w zdo­by­ciu jedze­nia Cen­trum nie może przy­jąć kolej­nych dzieci.

Kuch­nia z trzech kamieni

To bar­dzo bied­na wieś. Ludzie są tu w więk­szo­ści ryba­ka­mi. Kobie­ty zbie­ra­ją gałę­zie i sprze­da­ją je na opał. Je się tyl­ko raz na dzień, bo na wię­cej nie star­cza: kuku­ry­dzę czy zie­le­ni­nę typu szpi­nak z uga­li, czy­li kul­ka­mi robio­ny­mi z mąki. Raz na czas je się malut­kie ryb­ki, pie­czo­ne w cało­ści. Głów czy ogon­ków nikt nie odkła­da, je się wszystko.

Domy nie są muro­wa­ne, ale lepio­ne z gli­ny i pokry­te strze­chą. W środ­ku pusto: kle­pi­sko i maty do spa­nia, zro­bio­ne ze sło­my. Zewnętrz­na kuch­nia skła­da się z trzech kamieni.

Nie stać nas na goto­wa­nie wody

Do goto­wa­nia nosi się wodę z jezio­ra. Kobie­ty i dzie­ci przy­no­szą ją w wia­drach na gło­wie, idąc po 2–3 km w jed­ną stro­nę. W jezio­rze się też myje i korzy­sta­ją z nie­go zwie­rzę­ta. Przez to jest wie­le cho­rób oraz dużo ryb wymie­ra. Trud­no jest ryba­kom zło­wić wystar­cza­ją­co dużo. Niko­go nie stać na goto­wa­nie wody, bo opa­łu star­cza tyl­ko na przy­go­to­wa­nie posiłków.

10 km do szkoły

Szko­ła? Jeśli dziec­ko ma szczę­ście. Wie­le dzie­ci nie cho­dzi do szko­ły, albo idzie za póź­no. Muszą pra­co­wać, by było co jeść. Te dzie­ci, któ­re się uczą, idą nawet 10 km. Wycho­dzą rano, o 5 lub 6, gdy jest ciem­no i idą do szko­ły same.