Wyposażenie szpitala w Antsirabe (Madagaskar)

Prze­ka­za­li­śmy 127 000 euro na wypo­sa­że­nie nowo powsta­łe­go skrzy­dła szpi­ta­la Ave Maria w Ant­si­ra­be na Mada­ga­ska­rze. W 2018 r. sfi­nan­so­wa­li­śmy budo­wę tego budyn­ku, któ­ry będzie miał 3 pię­tra i pomie­ści sto łóżek. Nowy budy­nek zosta­nie prze­zna­czo­ny do użyt­ku na począt­ku mar­ca 2020 r. Sfi­nan­so­wa­ne wypo­sa­że­nie to: łóż­ka, sto­li­ki przy­łóż­ko­we, sto­ja­ki na kro­plów­ki, krze­sła, sto­ły, koce, podusz­ki, mate­ra­ce, pokrow­ce i inne.

Pacjen­ci tu czu­ją się bez­piecz­ni, bo nie patrzy­my na pie­nią­dze, tyl­ko ratu­je­my ludzi – tłu­ma­czy sio­stra Mał­go­rza­ta Lan­ger ze szpi­ta­la w Ant­si­ra­be, pro­wa­dzo­ne­go przez fran­cisz­kan­ki misjo­nar­ki Maryi. – Ludzie nie chcą jeź­dzić do szpi­ta­la w sto­li­cy. Boją się. Tam szpi­ta­le są prze­peł­nio­ne, cho­rzy czę­sto umie­ra­ją. Do sto­li­cy jest ponad 200 km, a dro­ga to same dziu­ry. To dłu­ga i męczą­ca podróż, na któ­rą ubo­gich po pro­stu nie stać. Tu nie ma ambu­lan­sów – nawet my go nie mamy, tyl­ko jeden samo­chód do wszyst­kie­go: i do gospo­dar­stwa, i dla cho­rych. Nie ma w oko­li­cy inne­go szpi­ta­la dobrze wypo­sa­żo­ne­go, ze sprzę­tem dia­gno­stycz­nym. Zresz­tą jak się idzie do pań­stwo­we­go szpi­ta­la, to naj­pierw trze­ba wyku­pić recep­tę. Dopie­ro wte­dy się zaj­mu­ją cho­rym. A jak nie ma pie­nię­dzy, to umie­ra na kory­ta­rzu, bo nikt nie zary­zy­ku­je, żeby mu poży­czyć na leczenie.

Ant­si­ra­be to mia­sto o popu­la­cji ćwierć milio­na. Szpi­tal­ny oddział położ­ni­czy odbie­ra rocz­nie 1200 poro­dów. Szpi­tal ogól­nie przyj­mu­je przy­naj­mniej 150 pacjen­tów dzien­nie. Ale na ćwierć milio­na miesz­kań­ców, plus oko­licz­ne wio­ski, to o wie­le za mało. Nie było warun­ków i miej­sca, by przy­jąć wszyst­kich cho­rych. Wie­lu leża­ło na kory­ta­rzach, a mniej pil­nych pacjen­tów odsy­ła­ło się do domu. Sale były prze­peł­nio­ne. Bywa­ło, że opie­kun śpi na mate­ra­cu pod łóż­kiem. A szpi­tal Ave Maria to jedy­na tego typu pla­ców­ka w regio­nie i dla wie­lu jedy­na nadzie­ja na pomoc. Stąd tak pil­na była budo­wa kolej­ne­go budyn­ku szpi­ta­la. Pla­ców­ka przyj­mu­je bez­płat­nie wie­lu ubo­gich. To, co jest w sta­nie zaro­bić, idzie na utrzymanie.