Dożywianie 1760 głodnych dzieci na Madagaskarze

Gdy zbli­żasz się do wysy­pi­ska śmie­ci w 35-stop­nio­wym upa­le, ocze­ku­jesz, że zaraz obez­wład­ni cię fetor. Tym­cza­sem na wysy­pi­sku śmie­ci w sto­li­cy Mada­ga­ska­ru nie czu­jesz nic. Jak to? – pytasz miej­sco­wych. Oni odpo­wia­da­ją: w tej górze śmie­ci nie ma nic, co mogło­by gnić: ani kawał­ka żyw­no­ści, ani brud­nych bute­lek czy pojem­ni­ków. Tu nie mar­nu­je się choć­by kęs jedze­nia, każ­da kość idzie dla zwie­rząt domo­wych, a każ­dy kawa­łek pla­sti­ku jest sta­ran­nie wymy­ty i uży­ty raz jesz­cze. Cen­nych rze­czy prze­cież się nie wyrzu­ca.
Aku­rat pod­jeż­dża cię­ża­rów­ka z nową dosta­wą śmie­ci. Dzie­ci i kobie­ty pędzą na bosa­ka po hał­dach odpad­ków, z któ­rych ster­czy to, co naj­cen­niej­sze: kawa­łek dru­tu, meta­lu, odła­mek twar­de­go pla­sti­ku. W rękach hak domo­wej robo­ty, żeby móc szyb­ciej roz­grze­by­wać śmie­ci i wyprze­dzić sąsia­da obok w wyści­gu po butel­kę pet.

By mieć co do garn­ka włożyć

Przy­cho­dzą tu, bo nie mają wyj­ścia. Tej bie­dy nie da się opi­sać: w domu skle­co­nym z desek i bla­chy, na powierzch­ni 15 metrów kw. żyje 14 człon­ków rodzi­ny. Obok stoi dziw­na kon­struk­cja z drew­na, poro­śnię­ta czymś w rodza­ju wino­ro­śli. Alta­na? Nie – prysz­nic. W środ­ku pole­wasz się wodą z kub­ka, któ­ra jed­no­cze­śnie nawad­nia rośli­ny, dają­ce coś w kształ­cie papry­ki. Po wodę cho­dzą kobie­ty i dzie­ci. Jak dale­ko? A róż­nie: cza­sem pół kilo­me­tra, cza­sem trzy. W sto­li­cy bra­ku­je wody, dosta­wy prą­du są cały czas prze­ry­wa­ne, inter­net to luk­sus. Podob­nie jak kom­plet­ne ubra­nie: wła­ści­wie każ­dy tu cho­dzi w podar­tych rze­czach. I każ­dy wsta­je o trze­ciej rano, by dotrzeć na targ. Naj­po­pu­lar­niej­szym środ­kiem trans­por­tu jest dwu­ko­ło­wy wózek, cią­gnię­ty ręcz­nie, prze­ła­do­wa­ny do gra­nic moż­li­wo­ści. Widzi się bosych ludzi, któ­rzy z wóz­kiem, ważą­cym nawet sto kilo, bie­gną poran­ną uli­cą, by coś sprze­dać, pohan­dlo­wać, zała­twić – by wie­czo­rem mieć co do garn­ka wło­żyć. Głów­nie ryż z liść­mi. Mię­so absol­went stu­diów je raz w mie­sią­cu. Prze­cięt­ny czło­wiek dużo, dużo rzadziej.

Mat­ka czter­na­sto­oso­bo­wej rodzi­ny zła­pa­ła szczę­ście za nogi: od dobrych ludzi dosta­ła dwa garn­ki, trzy miski i kil­ka tale­rzy oraz kub­ków. Tyl­ko dzię­ki temu otwar­ła biz­nes: przy dro­dze sprze­da­je naj­tań­sze jedze­nie, spo­rzą­dzo­ne z ryżu.