Dożywianie ponad trzystu wygłodzonych dzieci (Madagaskar)

Prze­ka­za­li­śmy 90 tys. euro na doży­wia­nie głod­nych dzie­ci na Mada­ga­ska­rze. Tu dzie­ci cho­dzą spać głod­ne lub piją tyl­ko gorą­cą wodę, by się roz­grzać przed zim­ną nocą. Na Mada­ga­ska­rze są rejo­ny, gdzie ludzie umie­ra­ją z bra­ku poży­wie­nia. Nawet co trze­cie dziec­ko jest niedożywione.

Głod­ne niemowlęta

Na Mada­ga­ska­rze mat­ki umie­ra­ją przy poro­dzie sto razy czę­ściej niż w Pol­sce. Opie­ku­nów osie­ro­co­nych dzie­ci nie stać na mle­ko począt­ko­we. Mie­sięcz­ny koszt mle­ka (por­cja 900 g) to oko­ło 250 zł. Czy­li wię­cej niż mie­sięcz­ne wyna­gro­dze­nie (oko­ło 200 zł). Dzie­ci dokar­mia się wodą z cukrem bądź mle­kiem skon­den­so­wa­nym, co pro­wa­dzi do bie­gu­nek, infek­cji (trud­no tu o czy­stą wodę) i wyniszczenia.

Pra­cu­ją za nad­psu­te warzywa

Powszech­ne jest też nie­do­ży­wie­nie wśród dzie­ci poni­żej pią­te­go roku życia. A jeśli dziec­ko jest nie­do­ży­wio­ne, to śmierć na bie­gun­kę, mala­rię, dur brzusz­ny, cho­ro­by paso­żyt­ni­cze to kwe­stia kil­ku dni.

Wie­le dzie­ci musi pra­co­wać. Noszą towa­ry na stra­ga­ny, wor­ki z odzie­żą, kar­to­ny z sza­rym mydłem — by dostać za swą pra­cę nad­psu­te warzy­wa. Wie­le wie, co to zim­no i głód (w sto­li­cy mię­dzy czerw­cem a sierp­niem tem­pe­ra­tu­ra spa­da w nocy do 0 st. C). Nie­któ­re dzie­ci nie mają domu, śpią w bara­kach czy na straganach.

W szpi­ta­lu nikt ich nie przyjął

„Pew­ne­go wie­czo­ru sie­dli­śmy do kola­cji z gru­pą dzie­ci z dale­kich wio­sek, któ­re przy­je­cha­ły do sto­li­cy na ope­ra­cje, pla­no­wa­ne w kolej­nych dniach. Na sto­le poło­żo­no ryż, jarzy­ny i mię­so. Tego dnia były kotle­ci­ki z zebu (domo­we bydło). Dzie­ci jed­nak nakła­da­ły sobie ryż i nic wię­cej. Gdy spy­ta­li­śmy miej­sco­wych misjo­na­rzy, cze­mu nie wezmą nic wię­cej, ci odpo­wie­dzie­li, że ludzie tu jedzą trzy razy dzien­nie ryż i rzad­ko kie­dy coś wię­cej. Dzie­ci jadły więc to, co zawsze”.

dr n. med. Maria Groh­man-Wie­czo­rek, uczest­nicz­ka misji medycz­nej Pol­skiej Fun­da­cji dla Afry­ki na Madagaskarze

Pra­cu­je za 5 groszy

Marzy, by kie­dyś zjeść pizzę

Sta­ram się zjeść dużo

„W cen­trum dosta­je­my gorą­cy obiad i moż­na najeść się do syta. Sta­ram się zjeść dużo, by star­czy­ło do jutra. Nie wia­do­mo, czy coś będzie w domu” – sły­szy się od dzie­ci, obję­tych doży­wia­niem w cen­trum Von­jy. To ośro­dek dla naj­uboż­szych dzie­ci w Anta­na­na­ry­wie, sto­li­cy Madagaskaru.

Poło­żo­ny w jed­nej z naj­bied­niej­szych dziel­nic ośro­dek prze­zna­czo­ny jest dla dzie­ci, któ­re nie mają moż­li­wo­ści cho­dzić do szko­ły. W połu­dnie otrzy­mu­ją gorą­cy posi­łek (dla wie­lu jedy­ny w cią­gu dnia). Dzie­ci są obję­te rów­nież edu­ka­cją i leczeniem.

Dru­gie miej­sce doży­wia­nia to przy­chod­nia na ubo­giej pro­win­cji, w Mam­pi­ko­ny. Tu tra­fia­ją naj­mniej­sze dzie­ci, któ­re oprócz jedze­nia potrze­bu­ją zwy­kle i pomo­cy medycz­nej – takie jak Fer­min czy Veri­soa. Oba ośrod­ki pro­wa­dzą ojco­wie ducha­cze z Bydgoszczy.