Solary dla przychodni zdrowia w Ayos (Kamerun)

Prze­ka­za­li­śmy 57 500 zło­tych na sola­ry dla przy­chod­ni w Ayos (Kame­run).

Sio­stry Danu­ta, Dariu­sza i Cele­sty­na ze zgro­ma­dze­nia Sióstr Opatrz­no­ści Bożej w Kame­ru­nie są już kil­ka­na­ście lat. W Ayos pro­wa­dzą przy­chod­nię zdro­wia im. bł. ks. Jerze­go Popie­łusz­ki, uczą kra­wiec­twa miej­sco­we kobie­ty, poma­ga­ją tak­że innym potrze­bu­ją­cym, w tym rów­nież osie­ro­co­nym dzie­ciom. – Przy­chod­nia to nasze dzie­ło. Funk­cjo­nu­je już sześć lat. Od same­go począt­ku chcia­ły­śmy ją zbu­do­wać – mówi s. Danu­ta. – Ale chęt­nych do pomo­cy nie było, fun­da­cje i insty­tu­cje odrzu­ca­ły nasze wnio­ski. W koń­cu zna­lazł się dobro­czyń­ca ze Szwaj­ca­rii i ufun­do­wał cały projekt.

Czy masz pieniądze?

Pierw­sze, o co pyta­ją w pań­stwo­wych szpi­ta­lach i przy­chod­niach, to czy możesz zapła­cić za lecze­nie – tłu­ma­czy sio­stra Danu­ta – jeśli nie masz pie­nię­dzy, nie masz szan­sy na lecze­nie. Czy jesteś tyl­ko cho­ry, czy umie­ra­ją­cy – zapła­cić trze­ba za wszyst­ko. Począw­szy od jed­no­ra­zo­wych ręka­wi­czek dla pie­lę­gniar­ki, waci­ków, igieł, strzy­ka­wek, na lekach i usłu­dze koń­cząc. U nas, jeśli na przy­kład ktoś się szcze­pi – pła­ci tyl­ko za ampuł­kę, resz­tę kosz­tów pokry­wa­my my. Oczy­wi­ście są ludzie bied­ni, od nich nie bie­rze­my pie­nię­dzy. Więk­szość pła­ci za lecze­nie, lecz i tak są to staw­ki mini­mal­ne. Pierw­sza pomoc, kon­sul­ta­cja lekar­ska jest za dar­mo dla wszyst­kich. Miesz­kań­cy bar­dzo nas za to cenią. W apte­ce sprze­da­je­my też leki w sta­łych, kon­ku­ren­cyj­nych cenach. Przy­chod­nia i tak nie jest samo­wy­star­czal­na finan­so­wo – jeste­śmy uza­leż­nie­ni od pomo­cy innych insty­tu­cji, nasze­go zgro­ma­dze­nia a tak­że ofiar­no­ści para­fian w Polsce.

Idź­cie Do Sióstr

Zatrud­nia­my dzie­wię­ciu pra­cow­ni­ków na sta­łe; wszy­scy są Kame­ruń­czy­ka­mi. Nasi pra­cow­ni­cy pen­sje dosta­ją regu­lar­nie, opła­ca­my im ubez­pie­cze­nie – mówi s. Danu­ta. – Miejsc dla leżą­cych pacjen­tów mamy pięt­na­ście, ale w okre­sie zwięk­szo­nej zacho­ro­wal­no­ści na mala­rię przyj­mu­je­my zacznie wię­cej cho­rych. Leczy­my, co tyl­ko się da: mala­rię, cho­ro­by paso­żyt­ni­cze, dur brzusz­ny, ane­mię – jako następ­stwo innych cho­rób. Nasi pie­lę­gnia­rze czę­sto muszą prze­pro­wa­dzać zabie­gi, któ­re w nor­mal­nych warun­kach robi­li­by leka­rze spe­cja­li­ści – na przy­kład zszy­wa­ją i opa­tru­ją skom­pli­ko­wa­ne rany. Nawet leka­rze z pań­stwo­we­go szpi­ta­la w Ayos na część badań swo­ich pacjen­tów wysy­ła­ją do nas. Dzie­ci potrze­bu­ją­ce inku­ba­to­ra czę­sto pod­rzu­ca­ją wła­śnie nam! Spe­cja­li­stycz­ne bada­nia krwi? – Idź­cie do sióstr – mówią.

Potrze­ba energii!

Głów­nym pro­ble­mem przy­chod­ni jest brak sta­łych dostaw prą­du. Prze­rwy w dosta­wie ener­gii trwa­ją nie­kie­dy kil­ka mie­się­cy. Zgro­ma­dzo­ny sprzęt nie może dzia­łać, zabie­gi noc­ne prze­pro­wa­dzo­ne są przy świe­cach. Naj­pil­niej­szą potrze­bą dla ośrod­ka jest zapew­nie­nie sta­łych dostaw prą­du. Moż­na to osią­gnąć, insta­lu­jąc sola­ry elek­trycz­ne (bate­rie pro­du­ku­ją­ce prąd z pro­mie­ni słonecznych).

Więk­szość poro­dów odby­wa się w nocy – mówią sio­stry. – Wcze­śnia­ki powin­ny tra­fiać do inku­ba­to­ra, ale co z tego, że mamy inku­ba­tor, jeśli nie ma prą­du. Inku­ba­tor musi mieć pew­ne źró­dło ener­gii, dzię­ki niej mogli­by­śmy ura­to­wać wie­le dzie­ci. W ubie­głym roku przy­ję­li­śmy 256 poro­dów! Pierw­sze dziec­ko, któ­re przy­szło u nas na świat, dosta­ło imię Jerzy – na cześć nasze­go patro­na. Dzia­ła­my całą dobę i nie chce­my niko­mu odma­wiać pomocy.