Pomoc dla ośrodka dla dzieci ulicy w Luenie (Angola)

Prze­ka­za­li­śmy 1700 euro na pomoc ośrod­ko­wi dla dzie­ci uli­cy w Angoli.

Ośro­dek Ana Jeto w Luena został stwo­rzo­ny z myślą o dzie­ciach i mło­dzie­ży, któ­re z róż­nych powo­dów zosta­ły zmu­szo­ne do życia na uli­cy. W ośrod­ku miesz­ka na sta­łe mał­żeń­stwo, któ­re, zaj­mu­jąc się dzieć­mi, peł­ni tak­że rolę „mamy” i „taty”. Dzie­ci są stop­nio­wo uczo­ne funk­cjo­no­wa­nia w rodzi­nie oraz w spo­łe­czeń­stwie. Jest to pro­ces. W ośrod­ku jest miej­sce dla 16 dzie­ci. Ośro­dek ofe­ru­je cało­dzien­ną i cało­noc­ną opie­kę nad dzieć­mi, dba­jąc tak­że i ich roz­wój inte­lek­tu­al­ny. Dzie­ci mogą brać udział w takich aktyw­no­ściach jak: pra­ca w gru­pie, zaba­wy rucho­we, oglą­da­nie fil­mów a tak­że róż­ne for­my zabaw edukacyjnych.

Nie­zbęd­ne jest, by dzie­ci, kie­dy już będą mogły opu­ścić ośro­dek umia­ły zor­ga­ni­zo­wać i zapla­no­wać życie w spo­łe­czeń­stwie i rodzinie.

Dzie­ci żyją­ce w ośrod­ku wywo­dzą się z rodzin dys­funk­cyj­nych, obar­czo­nych wie­lo­ma pro­ble­ma­mi taki­mi jak: mole­sto­wa­nie sek­su­al­ne, nad­uży­wa­nie alko­ho­lu, prze­moc, ubó­stwo. Czę­sto też rodzi­ny nie są w sta­nie spro­stać pod­sta­wo­wym potrze­bom dziec­ka. Nawet kil­ka mie­się­cy życia na uli­cy nie­sie ze sobą ryzy­ko traum, któ­re wyma­ga­ją pomo­cy psychologa.

Dla­te­go też jed­nym z głów­nych zało­żeń pro­jek­tu Ana Jeto jest danie dzie­ciom moż­li­wo­ści obser­wa­cji zdro­wych rela­cji rodzin­nych, nie­ob­cią­żo­nych pato­lo­gią. Wspar­cie, jakie­go udzie­la ośro­dek, to mini­mum 6 mie­się­cy dla każ­de­go miesz­kań­ca ośrod­ka. Pro­ces rein­te­gra­cji spo­łecz­nej zawie­ra tak­że pomoc w reje­stra­cji i zdo­by­ciu nie­zbęd­nych doku­men­tów oraz pomoc w zaję­ciach szkol­nych lub też zapew­nie­nie uczest­nic­twa w kur­sach zawo­do­wych, odby­wa­ją­cych się w Cen­trum Edu­ka­cji Pro­fe­sjo­nal­nej na tere­nie Lueny.

Stre­etwor­king

Uczest­ni­cy pro­jek­tu są wybie­ra­ni poprzez oso­by odpo­wie­dzial­ne, mają­ce doświad­cze­nie w pra­cy z dzieć­mi żyją­cy­mi na uli­cy. Są to głów­nie pra­cow­ni­cy ośrod­ka Ana Jeto, któ­rzy, pra­cu­jąc na uli­cy, zachę­ca­ją dzie­ci do wzię­cia udzia­łu w pro­jek­cie i zamiesz­ka­nia w ośrod­ku (stre­etwor­king).

Kon­se­kwen­cje wojny

Luena jest sto­li­cą pro­win­cji Moxi­co w Ango­li. Pro­win­cja znaj­du­je się we wschod­niej czę­ści Ango­li. Woj­na trwa­ją­ca tutaj od 1975 roku, zakoń­czy­ła się w 2002. Kon­se­kwen­cją woj­ny są jed­nak nie tyl­ko prze­sie­dle­nie osób oraz duża licz­ba uchodź­ców. Po kon­flik­cie pro­win­cja zosta­ła pozba­wio­na pomo­cy, opusz­czo­na i wyizo­lo­wa­na. Ogrom­nym pro­ble­mem spo­łecz­nym jest też usta­wicz­ny brak pra­cy i żyw­no­ści. Moxi­co jest jed­ną z tych pro­win­cji, któ­re woj­na nazna­czy­ła naj­bar­dziej. Jej nisz­czą­cy wpływ jest widocz­ny do dzi­siaj i obja­wia się głów­nie olbrzy­mi­mi znisz­cze­nia­mi budyn­ków, dróg, mostów i pól. Wie­le dróg nie zosta­ło jesz­cze do koń­ca oczysz­czo­nych z min. Dostrze­ga się rów­nież ogrom­ny defi­cyt w dzie­dzi­nie zdro­wia oraz edu­ka­cji: brak pod­ręcz­ni­ków, nauczy­cie­li, leka­rzy, lekarstw.

Pro­win­cja notu­je nie­ustan­ny regres eko­no­micz­ny. Wie­le miejsc pozba­wio­nych jest łącz­no­ści ze świa­tem, torów kole­jo­wych a dro­gi unie­moż­li­wia­ją odby­cie podró­ży samochodem.

Co było potrzeb­ne w ośrodku?

Sfi­nan­so­wa­li­śmy:

1. Lekar­stwa — szcze­gól­nie prze­ciw mala­rii i tyfu­so­wi. Naj­prost­sze lekar­stwo prze­ciw mala­rii, arty­me­ter lub chi­ni­na, to oko­ło 8 $, lekar­stwo prze­ciw tyfu­so­wi to oko­ło 4 $ (cena za kura­cję jed­no­ra­zo­wą dla jed­nej oso­by, a w cią­gu pół roku moż­na zacho­ro­wać nawet 4 razy).
2. Budo­wa nowej kana­li­za­cji. To koszt 1500 $.