Budowa szkoły w Kiruddu (Uganda)

Prze­ka­za­li­śmy całą nie­zbęd­ną kwo­tę 60 000,00 zł na budo­wę szko­ły w Kirud­du w Ugandzie.

Goto­wa szko­ła w Kiruddu:

W regio­nie Ugan­dy, poło­żo­nym nad jezio­rem Wik­to­rii, głów­nym źró­dłem docho­dów jest rybo­łów­stwo. Rodzi­ny migru­ją w poszu­ki­wa­niu nowych łowisk. Nie sprzy­ja to sta­bi­li­za­cji, wie­le dzie­ci wsku­tek tego opusz­cza szko­ły. Funk­cjo­nu­je 28 szkół pod­sta­wo­wych, w któ­rych uczy się pra­wie 13 tysię­cy dzie­ci. Tam iść do szko­ły czę­sto ozna­cza usiąść pod drze­wem, gdzie być może odbę­dą się lek­cje. Ucznio­wie w cza­sie dnia prze­miesz­cza­ją się wraz z cie­niem drze­wa, a wraz z nadej­ściem desz­czu prze­ry­wa­ją naukę.

Prze­lud­nie­nie, tym­cza­so­wość i bez­ro­bo­cie stwo­rzy­ły slum­sy. W któ­rych sze­rzą się cho­ro­by, w tym AIDS, na któ­re zapa­da­ją rów­nież nie­let­ni. Pro­sty­tu­cja i będą­ce jej kon­se­kwen­cją cią­że są roz­po­wszech­nio­ne wśród nasto­la­tek. Nawet 10-let­nie dziew­czyn­ki, wal­cząc o prze­trwa­nie, współ­ży­ją za pie­nią­dze. Lub są bar­dzo wcze­śnie wyda­wa­ne są mąż — przez rodzi­ców w zamian za drob­ne prezenty.

Złe warun­ki, złe wyniki

Edu­ka­cja jest jedy­ną szan­są na prze­rwa­nie krę­gu bie­dy i uwie­rze­nie w swo­ją przy­szłość, któ­ra nie musi tak wyglą­dać. Dzie­ci w szko­le, wraz z wie­dzą, mogą otrzy­mać nadzie­ję na to, że ich życie może być inne. Nadzie­ję na god­ne życie. Nie­ste­ty, edu­ka­cja w regio­nie jest sła­ba. Szko­ły są prze­peł­nio­ne, bra­ku­je nauczy­cie­li: w regio­nie na 600‑1000 uczniów przy­pa­da 3–4 nauczy­cie­li. W nie­któ­rych szko­łach za książ­kę słu­ży zie­mia a za dłu­go­pis patyk. Bra­ku­je przy­bo­rów szkol­nych, ławek czy krze­seł a dzie­ci sie­dzą na kamie­niach czy cegłach. Wie­le dzie­ci nie jest w sta­nie zdać egza­mi­nu, koń­czą­ce­go szko­łę pod­sta­wo­wą – a to jest jed­no­znacz­ne z koń­cem edukacji.

Eks­per­ci wska­zu­ją, że w ponad dwóch tysią­cach prze­ba­da­nych szkół 92% dzie­ci, uczą­cych się w kla­sie trze­ciej nie było nawet w sta­nie prze­czy­tać tek­stu w języ­ku angiel­skim prze­zna­czo­ne­go dla kla­sy niżej. Dzie­ci z szó­stych klas nie rozu­mia­ły zadań prze­zna­czo­nych dla klas trze­cich. Tyl­ko kil­ka­na­ście pro­cent uczniów klas siód­mych rozu­mia­ło angiel­skie tek­sty dla klas dru­gich. Dzie­ci opusz­cza­ją szko­łę, nie umie­jąc czy­tać, pisać ani liczyć. Bywa, że nauczy­cie­le sto­su­ją kary cie­le­sne, zastra­sza­jąc dzie­ci i znie­chę­ca­jąc je na całe życie do sys­te­mu edukacji.

Pol­scy misjo­na­rze i wolon­ta­riu­sze w 2014 r. odwie­dzi­li region Mpun­ge. W para­fii św. Elż­bie­ty obok skrom­nej kapli­cy zasta­li zbi­tą z desek szo­pę, słu­żą­cą za szko­łę. Uczy­ły się w niej dwie kla­sy. Kolej­ne dwie mia­ły lek­cje pod sąsied­ni­mi drze­wa­mi, a ostat­nia w kapli­cy. Wte­dy powstał pomysł wybu­do­wa­nia nowej szko­ły, z trze­ma muro­wa­ny­mi budyn­ka­mi. Obec­nie dzię­ki temu pro­jek­to­wi naszej Fun­da­cji uda­ło się sfi­nan­so­wać dru­gi z budynków.

Gości­na dla Sybiraków

Ten region Ugan­dy przed pół wie­ku był miej­scem osie­dle­nia się pol­skich zesłań­ców, któ­rzy przy­by­li tu wraz z armią gene­ra­ła W. Ander­sa. W latach 1942–1951 pół­wy­sep zamiesz­ki­wa­ło ponad trzy tysią­ce pol­skich Sybi­ra­ków. Dziś pozo­stał po nich bia­ło-czer­wo­ny cmen­tarz, domy budo­wa­ne według pol­skie­go mode­lu i wspo­mnie­nia w pamię­ci naj­star­szych miesz­kań­ców. Pola­cy otrzy­ma­li tu gości­nę w naj­trud­niej­szym okresie.

Pol­skie śla­dy na pół­wy­spie, gdzie miesz­ka­ło ponad trzy tysią­ce pol­skich Sybiraków: