Dożywianie 1700 głodnych dzieci na Madagaskarze

Pra­ca dla dzie­ci ozna­cza jedze­nie. Podej­mu­ją więc każ­dą: nosze­nie cegieł, pia­sku czy kamie­ni na budo­wie. Gdy się przyj­dzie na targ o 3 rano, to moż­na się nająć do nosze­nia wor­ków z ziem­nia­ka­mi, ryżem. Oko­ło 5 moż­na zaro­bić, zano­sząc zaku­py klien­tom do domu. Moż­na pra­co­wać, nosząc wodę od pom­py do czy­je­goś domu.

Zaro­bią przez dzień 1–2 zł, a za to nie da się kupić jedze­nia na cały dzień. Zwłasz­cza że zwy­kle ci, któ­rzy pra­cu­ją, mają na utrzy­ma­niu młod­sze rodzeń­stwo. Za dniów­kę moż­na kupić dwie pusz­ki ryżu. Młod­sze dzie­ci, któ­re żebrzą, dosta­ną 10 gro­szy – naj­mniej­szy bank­not 100 aria­rów. Za dwa kupią sobie chle­bek z mąki ryżowej.

Za mało, by przeżyć

Sytu­acja dzie­ci uli­cy w sto­li­cy Mada­ga­ska­ru, Anta­na­na­ry­wie, zawsze była zła: zim­ne noce (w zimie jest koło zera), brak jedze­nia, szko­ły, leka­rza, prze­stęp­czość. Teraz jest jed­nak jesz­cze gorzej: blo­ka­dy miast w pan­de­mii, dłu­go­trwa­ła izo­la­cja wyspy i zamknię­te por­ty poważ­nie naru­szy­ły eko­no­mię kra­ju. Ceny żyw­no­ści, leków i naj­po­trzeb­niej­szych rze­czy poszy­bo­wa­ły w górę.

A kie­dy spo­łe­czeń­stwo bied­nie­je, to wraz z nim bied­nie­ją jego ubo­dzy. Kie­dy całe spo­łe­czeń­stwo zaczy­na żyć w skraj­nej nędzy, to kim sta­ją się naj­uboż­si? Bez­dom­ne dzie­ci cze­ka­ją na jakiś datek czy reszt­ki, a teraz na Mada­ga­ska­rze coraz trud­niej nawet o reszt­ki. Wszy­scy wszyst­ko oszczę­dza­ją, wszyst­ko tak liczą, by dało się najeść. Tu ma się za dużo, by umrzeć – mówią Mal­ga­sze – ale za mało, by przeżyć.

Ska­lę ubó­stwa widać wyraź­nie w garn­kach ludzi. Ryż, któ­ry był pod­sta­wą wyży­wie­nia, zaczy­na być luk­su­sem. Zastę­pu­je się go tań­szą o poło­wę kuku­ry­dzą czy maniokiem.

Kim są dzie­ci ulicy?

Czę­sty widok w sto­li­cy Mada­ga­ska­ru to grup­ki dzie­ci śpią­ce pod mosta­mi, w rogach ulic, za śmiet­ni­kiem, w namio­cie z wor­ków czy kar­to­nów. Sku­lo­ne na stra­ga­nach pod sto­ła­mi, by nie zmoknąć.

Kim są? Czę­sto to peł­ne sie­ro­ty lub dzie­ci z mamą – wdo­wą. Albo dzie­ci bez mamy, któ­ra – wystar­czy, że zacho­ro­wa­ła – nie jest w sta­nie pra­co­wać, opie­ko­wać się dzieć­mi. To one muszą szu­kać jedze­nia, by przeżyć.

Wśród bez­dom­nych są też dzie­ci porzu­ca­ne – głów­nie z powo­du cho­ro­by psy­chicz­nej mat­ki. Część dzie­ci ucie­ka z domów przed alko­ho­lem i przemocą.

Ale są też dzie­ci miesz­ka­ją­ce na uli­cy z cały­mi rodzi­na­mi, bo rodzi­ce stra­ci­li pra­cę i z dnia na dzień wylą­do­wa­li na bru­ku. Tu nie ma pra­wa, któ­re chro­ni takich ludzi. Nie ma opie­ki spo­łecz­nej, dar­mo­we­go leka­rza. Pomoc pań­stwa jest znikoma.