Edukacja i dożywianie dzieci w regionie Mampikony (Madagaskar)

Prze­ka­za­li­śmy 110 tysię­cy euro na doży­wia­nie i edu­ka­cję naj­uboż­szych dzie­ci w regio­nie Mampikony.

Gdy pyta­my Pola­ków pra­cu­ją­cych w misji Mam­pi­ko­ny na Mada­ga­ska­rze, dla­cze­go dzie­ci umie­ra­ją z gło­du, sły­szy­my, że naj­częst­szą przy­czy­ną jest śmierć mat­ki przy poro­dzie. Do szpi­ta­la jest wie­le za dale­ko, kobie­ty rodzą z pomo­cą zna­cho­rek. I umie­ra­ją. Tyl­ko co czwar­te dziec­ko ma tu peł­ną rodzi­nę. Sie­ro­tą zaj­mu­je się naj­czę­ściej bab­cia, pra­cu­ją­ca na roli lub sprze­da­ją­ca plac­ki na tar­gu. Zna­le­zie­nie innej pra­cy gra­ni­czy z cudem. Kar­mi sie­ro­tę tym, co ma: bana­nem od pierw­sze­go dnia życia. Wodą z cukrem. Roz­cień­czo­nym mle­kiem skon­den­so­wa­nym. To wszyst­ko pro­wa­dzi do bie­gu­nek, któ­re dla nie­do­ży­wio­nych dzie­ci są śmiertelne.

Je­den po­si­łek dzien­nie: ryż i liście

Lu­dzie w Mam­pi­kony są bar­dzo ubo­dzy. Dzie­ci gło­dują i umie­rają z gło­du. Trud­no tu o je­dze­nie, bo osiem mie­sięcy w roku pa­nuje pora su­cha, a po­tem wraz z porą desz­czową nad­cho­dzą po­wo­dzie. Nie­moż­liwe jest upra­wia­nie zie­mi, tak by je­dze­nia było pod do­stat­kiem. Na­wet ryż (naj­po­pu­lar­niej­sze i naj­tań­sze po­ży­wie­nie) jest spro­wa­dzany aż z Pakistanu.

Jed­na pusz­ka mle­ka w prosz­ku na ty­dzień to wy­da­tek rzę­du 1 mie­sięcz­nego za­robku ko­biety, któ­ra pra­cuje na roli (a tak naj­czę­ściej za­ra­biają tu bab­ki i mat­ki). Zresz­tą, na Ma­da­ga­ska­rze nie­do­ży­wione są też czę­sto dzie­ci kar­mione pier­sią. Gdy mat­ka gło­duje, jej po­karm nie jest do­sta­tecz­nie pożywny.