Pomoc dla niewidomych w Ngaoundaye (RŚA)

W ramach zbiór­ki 1 % podat­ku zebra­li­śmy 55 152,26 zło­tych. Na potrze­by pro­jek­tu, czy­li budo­wę domów dla nie­wi­do­mych oraz wspar­cie edu­ka­cji ich dzie­ci (Nga­oun­daye, Repu­bli­ka Środ­ko­wo­afry­kań­ska) prze­ka­za­li­śmy peł­ną potrzeb­ną kwo­tę 117 722 złotych.

W cza­sie moich odwie­dzin u nie­wi­do­mych roz­sza­la­ła się burza – wspo­mi­na s. Eli­za Micha­lak, zaj­mu­ją­ca się nie­wi­do­my­mi oraz nie­peł­no­spraw­ny­mi w miej­sco­wo­ści Nga­oun­daye. — Przy­szło mi ją prze­cze­kać w takim „dom­ku”. Sie­dzia­łam wraz z całą rodzi­ną, sku­lo­na pod ścia­ną, gdzie tyl­ko kawa­łek sło­mia­ne­go dachu zatrzy­my­wał deszcz. Resz­ta dachu nie sta­no­wi­ła zapo­ry dla ule­wy. Deszcz ogrom­ny­mi stru­mie­nia­mi wdzie­rał się do domu. Po chwi­li całą pod­ło­gę przy­kry­ła woda, zmie­sza­na z gli­ną. Mama przy­tu­la­ła rocz­ne dziec­ko, pła­czą­ce z zim­na. Gdy deszcz prze­stał padać, ja wró­ci­łam do domu. Mogłam zdjąć mokre ubra­nia i się prze­brać. Oni zosta­li w zala­nym pajocie.

Repu­bli­ka Środ­ko­wo­afry­kań­ska to kraj upa­dły, ogar­nię­ty woj­ną od 2013 r. Nga­oun­daye i pobli­skie wio­ski są tere­nem cią­głych napa­ści rebe­lian­tów. Leżą na nie­spo­koj­nych tere­nach pogra­ni­cza. Docho­dzi tu do cią­głych kra­dzie­ży krów, zatar­gów i prze­mo­cy. Jak pod­czas każ­dej woj­ny naj­do­tkli­wiej cier­pią ci naj­bar­dziej bez­bron­ni. Czy­li dzie­ci, bied­ni i nie­wi­do­mi. W jed­nej chwi­li mogą stra­cić wszyst­ko. Oca­lą tyl­ko to, co zmie­ści się w toboł­ku zawią­za­nym na głowie.

Nga­oun­daye leży wzdłuż rze­ki Lim. Woda jest ogrom­nym bogac­twem w Afry­ce, ale też nie­sie kon­kret­ne zagro­że­nie dla zdro­wia. Muchy rzecz­ne roz­no­szą nicie­nie, czy­li gatu­nek paso­ży­ta, któ­ry powo­du­je uszko­dze­nie ner­wu wzro­ko­we­go. Bez spe­cja­li­stycz­nych leków, o któ­re tutaj trud­no, doro­śli i dzie­ci tra­cą wzrok. Nie­wi­do­mi w regio­nie Nga­oun­daye to gru­pa 245 osób. Sio­stry paste­rzan­ki poma­ga­ją im na róż­ne spo­so­by: uczą upra­wy roli, wyko­ny­wa­nia toreb lub kape­lu­szy z tra­wy, by w ten spo­sób mogli zaro­bić na utrzy­ma­nie. Ponad­to każ­de­go roku misja opła­ca szko­łę dzie­ciom osób nie­wi­do­mych. W tym roku zosta­ło zapi­sa­nych 165 dzie­ci. Sio­stry przy­go­to­wu­ją też dla osób nie­wi­do­mych i nie­peł­no­spraw­nych pacz­ki – szcze­gól­nie żywność.

Czę­sto oso­by nie­wi­do­me zwra­ca­ją się z proś­ba, by pomóc im w remon­cie domów lub budo­wie nowe­go domu dla nich i ich rodzi­ny. Miesz­ka­ją w strasz­nych warun­kach. Kie­dy odwie­dza­łam rodzi­ny osób nie­wi­do­mych, zoba­czy­łam, w jakiej nędzy przy­szło im żyć – mówi s. Eli­za. — Mały pajo­cik, zbu­do­wa­ny z gli­nia­nych cegieł, pokry­ty prze­cie­ka­ją­cym dachem ze sło­my. W środ­ku nie ma łóż­ka, krze­seł ani sto­łu. Całe wypo­sa­że­nie to mata, rzu­co­na na kle­pi­sko, słu­żą­ca za posła­nie dla dwój­ki rodzi­ców i ich dzie­ci – czwór­ki, piąt­ki, sześciorga....

Domy dla niewidomych

Widząc tę bie­dę, sio­stry posta­no­wi­ły poszu­kać środ­ków, by naj­bied­niej­szym z nie­wi­do­mych zbu­do­wać domy. Dom­ki są budo­wa­ne w dwóch wer­sjach: 5 m na 7 m (dla więk­szej rodzi­ny, gdzie jest np. sze­ścio­ro dzie­ci) i mniej­sze – 5 m na 3 m (dla rodzi­ny z mniej­szą licz­bą dzie­ci). Są to pro­ste kon­struk­cje, przy­kry­te zwy­kła bla­chą, ale jed­nak dają­ce solid­ne zabez­pie­cze­nie w porze deszczowej.

Wspar­cie dla szkoły

W odle­gło­ści 200 metrów od szko­ły zain­sta­lo­wa­ła się gru­pa rebe­lian­tów. Codzien­nie dzie­ci widzia­ły kil­ku­dzie­się­ciu uzbro­jo­nych ban­dy­tów. Z powo­du obec­no­ści rebe­lian­tów w Nga­oun­daye nie ma żad­nych służb porząd­ko­wych. Wszy­scy ucie­kli (poli­cjan­ci, żan­dar­me­ria) i nie ma się do kogo odwo­łać. Budo­wa ogro­dze­nia to poczu­cie bez­pie­czeń­stwa i moż­li­wość zor­ga­ni­zo­wa­nie boiska dla dzieci.

W odle­gło­ści 200 metrów od szko­ły zain­sta­lo­wa­ła się gru­pa rebe­lian­tów. Codzien­nie dzie­ci widzia­ły kil­ku­dzie­się­ciu uzbro­jo­nych ban­dy­tów. Z powo­du obec­no­ści rebe­lian­tów w Nga­oun­daye nie ma żad­nych służb porząd­ko­wych. Wszy­scy ucie­kli (poli­cjan­ci, żan­dar­me­ria) i nie ma się do kogo odwo­łać. Budo­wa ogro­dze­nia to poczu­cie bez­pie­czeń­stwa i moż­li­wość zor­ga­ni­zo­wa­nie boiska dla dzieci.